Ostatnie publikacje
Charakterystyka metody OWAS
22 kwietnia, 2025
Obowiązek dostosowania obiektu do wymogów przeciwpożarowych
25 sierpnia, 2024Dostosowanie obiektu do wymogów BHP. Obowiązki i podstawy prawne
24 sierpnia, 2024ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy.
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ z dnia 6 czerwca 2014 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. Dziennik Ustaw z dnia 23 czerwca 2014 r., poz. 817 ZMIANY: – Dz. U. z 2016 r., poz. 944 – Dz. U. z 2016 r., poz. 952. Na podstawie art. 228 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) zarządza się, co następuje: Najwyższe dopuszczalne stężenia i natężenia czynników szkodliwych § 1. 1. Ustala się wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń chemicznych i pyłowych czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy, określone w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia. 2. Ustala się wartości najwyższych dopuszczalnych natężeń fizycznych czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy, określone w wykazie stanowiącym załącznik nr 2 do rozporządzenia. § 2. Wartości, o których mowa w § 1 ust. 1, określają najwyższe dopuszczalne stężenia czynników szkodliwych dla zdrowia, ustalone jako: 1) najwyższe dopuszczalne stężenie (NDS) – wartość średnia ważona stężenia, którego oddziaływanie na pracownika w ciągu 8-godzinnego dobowego i przeciętnego tygodniowego wymiaru czasu pracy, określonego w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, przez okres jego aktywności zawodowej nie powinno spowodować ujemnych zmian w jego stanie zdrowia oraz w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń; 2) najwyższe dopuszczalne stężenie chwilowe (NDSCh) – wartość średnia stężenia, które nie powinno spowodować ujemnych zmian w stanie zdrowia pracownika, jeżeli występuje w środowisku pracy nie dłużej niż 15 minut i nie częściej niż 2 razy w czasie zmiany roboczej, w odstępie czasu nie krótszym niż 1 godzina; 3) najwyższe dopuszczalne stężenie pułapowe (NDSP) – wartość stężenia, która ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia pracownika nie może być w środowisku pracy przekroczona w żadnym momencie. § 3. Wartości, o których mowa w § 1 ust. 2, określają najwyższe dopuszczalne natężenia fizycznego czynnika szkodliwego dla zdrowia ustalone jako poziomy ekspozycji odpowiednio do właściwości poszczególnych czynników, których oddziaływanie na pracownika w okresie jego aktywności zawodowej nie powinno spowodować ujemnych zmian w jego stanie zdrowia oraz w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń. § 4. Traci moc rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. Nr 217, poz. 1833, z późn. zm.). § 5. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia. Minister Pracy i Polityki Społecznej: wz. J. Duda Załącznik nr 1 – kliknij Załącznik nr 2 – kliknij Bhp Rzeszów
WięcejROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SOCJALNEJ w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SOCJALNEJ z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Dziennik Ustaw z dnia 29 września 2003 r. Nr 169, poz. 1650 (tekst jednolity) ZMIANY: – Dz. U. z 2007 r. Nr 49, poz. 330, – Dz. U. z 2008 r. Nr 108, poz. 690, – Dz. U. z 2011 r. Nr. 173, poz. 1034. Na podstawie art. 237’15’ § 1 Kodeksu pracy zarządza się, co następuje: Rozporządzenia o bhp – zakres regulacji Dział I Przepisy wstępne § 1. 1. Rozporządzenie określa ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach pracy, w szczególności dotyczące: 1) obiektów budowlanych, pomieszczeń pracy i terenu zakładów pracy, 2) procesów pracy, 3) pomieszczeń i urządzeń higieniczno sanitarnych. 2. Przepisy rozporządzenia nie dotyczą środków transportu kolejowego, lotniczego, morskiego i wodnego śródlądowego. Definicje użyte w rozp. o Bhp § 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o: 1) „osłonie” – rozumie się przez to element lub zestaw elementów konstrukcyjnych służący do ochrony człowieka przed niebezpiecznymi lub uciążliwymi wpływami pracujących części, mechanizmów i układów roboczych maszyny lub innego urządzenia technicznego, 2) „pomieszczeniach higienicznosanitarnych” – rozumie się przez to szatnie, umywalnie, pomieszczenia z natryskami, ustępy, jadalnie z wyjątkiem stołówek, pomieszczenia do wypoczynku, pomieszczenia do ogrzewania się pracowników oraz pomieszczenia do prania, odkażania, suszenia i odpylania odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej; 3) „pomieszczeniu pracy” – rozumie się przez to pomieszczenie przeznaczone na pobyt pracowników, w którym wykonywana jest praca. Nie uważa się za przeznaczone na pobyt pracowników pomieszczeń, w których: a) łączny czas przebywania tych samych pracowników w ciągu jednej zmiany roboczej jest krótszy niż 2 godziny, a wykonywane czynności mają charakter dorywczy bądź praca polega na krótkotrwałym przebywaniu związanym z dozorem albo konserwacją urządzeń lub utrzymaniem czystości i porządku, b) mają miejsce procesy technologiczne nie pozwalające na zapewnienie odpowiednich warunków przebywania pracowników w celu ich obsługi, bez zastosowania środków ochrony indywidualnej i zachowania specjalnego reżimu organizacji pracy, c) jest prowadzona hodowla roślin lub zwierząt, niezależnie od czasu przebywania w nich pracowników zajmujących się obsługą, 4) „pomieszczeniu stałej pracy” – rozumie się przez to pomieszczenie pracy, w którym łączny czas przebywania tego samego pracownika w ciągu jednej doby przekracza 4 godziny, 5) „pomieszczeniu czasowej pracy” – rozumie się przez to pomieszczenie pracy, w którym łączny czas przebywania tego samego pracownika w ciągu jednej doby trwa od 2 do 4 godzin, 6) „przepisach techniczno-budowlanych” – rozumie się przez to przepisy ustawy – Prawo budowlane oraz aktów wykonawczych do tej ustawy, 7) „ryzyku zawodowym” – rozumie się przez to prawdopodobieństwo wystąpienia niepożądanych zdarzeń związanych z wykonywaną pracą, powodujących straty, w szczególności wystąpienia u pracowników niekorzystnych skutków zdrowotnych w wyniku zagrożeń zawodowych występujących w środowisku pracy lub sposobu wykonywania pracy, 7a) „terenie zakładu pracy” – rozumie się przez to przestrzeń wraz z obiektami budowlanymi, będącą w dyspozycji pracodawcy, w której pracodawca organizuje miejsca pracy, 7b) „miejscu pracy” – rozumie się przez to miejsce wyznaczone przez pracodawcę, do którego pracownik ma dostęp w związku z wykonywaniem pracy, 8) „stanowisku pracy” – rozumie się przez to przestrzeń pracy, wraz z wyposażeniem w środki i przedmioty pracy, w której pracownik lub zespół pracowników wykonuje pracę, 9) „środkach ochrony indywidualnej” – rozumie się przez to wszelkie środki noszone lub trzymane przez pracownika w celu jego ochrony przed jednym lub większą liczbą zagrożeń związanych z występowaniem niebezpiecznych lub szkodliwych czynników w środowisku pracy, w tym również wszelkie akcesoria i dodatki przeznaczone do tego celu. Do środków ochrony indywidualnej nie zalicza się: – zwykłej odzieży roboczej i mundurów, które nie są specjalnie przeznaczone do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracownika, – środków ochrony indywidualnej używanych przez wojsko. Policję i inne służby utrzymania porządku publicznego, – wyposażenia stosowanego przez służby pierwszej pomocy i ratownicze, – środków ochrony indywidualnej stosowanych na podstawie przepisów Prawa o ruchu drogowym, – wyposażenia sportowego, – środków służących do samoobrony lub do odstraszania, – przenośnych urządzeń do wykrywania oraz sygnalizowania zagrożeń i naruszania porządku publicznego, 10) „środkach ochrony zbiorowej” – rozumie się przez to środki przeznaczone do jednoczesnej ochrony grupy ludzi, w tym i pojedynczych osób, przed niebezpiecznymi i szkodliwymi czynnikami występującymi pojedynczo lub łącznie w środowisku pracy, będące rozwiązaniami technicznymi stosowanymi w pomieszczeniach pracy, maszynach i innych urządzeniach, 11) „środowisku pracy” – rozumie się przez to warunki środowiska materialnego (określonego czynnikami fizycznymi, chemicznymi i biologicznymi), w którym odbywa się proces pracy, 12) „urządzeniach ochronnych” – rozumie się przez to osłony lub takie urządzenia, które spełniają jedną lub więcej z niżej wymienionych funkcji: – zapobiegają dostępowi do stref niebezpiecznych, – powstrzymują ruchy elementów niebezpiecznych, zanim pracownik znajdzie się w strefie niebezpiecznej, – nie pozwalają na włączenie ruchu elementów niebezpiecznych, jeśli pracownik znajduje się w strefie niebezpiecznej, – zapobiegają naruszeniu normalnych warunków pracy maszyn i innych urządzeń technicznych, – nie pozwalają na uaktywnienie innych czynników niebezpiecznych lub szkodliwych, 13) „zagrożeniu” – rozumie się przez to stan środowiska pracy mogący spowodować wypadek lub chorobę, 14) „punkcie pierwszej pomocy” – rozumie się przez to – w zależności od wielkości zakładu pracy, rodzaju prowadzonej działalności i związanych z nią zagrożeń – pomieszczenie lub wyodrębnione miejsce o wystarczającej powierzchni, wyposażone w umywalki z ciepłą i zimną wodą oraz niezbędny sprzęt i inne środki do udzielania pierwszej pomocy, 15) „znaku bezpieczeństwa” – rozumie się przez to znak utworzony przez kombinację kształtu geometrycznego, barwy i symbolu graficznego lub obrazkowego (piktogramu) albo tekstu, przekazujący określoną informację związaną z bezpieczeństwem lub jego zagrożeniem, 16) „sygnałach bezpieczeństwa” – rozumie się przez to sygnały świetlne i dźwiękowe, komunikaty słowne lub sygnały ręczne, przekazujące informacje istotne dla zachowania bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników, 17) „sygnale świetlnym” – rozumie się przez to sygnał emitowany przez urządzenie wykonane z przezroczystych lub półprzeźroczystych materiałów, podświetlonych od wewnątrz lub z tyłu, tak aby dawało to efekt świecącej powierzchni, 18) „sygnale dźwiękowym” – rozumie się przez to sygnał akustyczny (dźwiękowy) emitowany przez urządzenie przeznaczone do tego celu, bez użycia głosu ludzkiego i nieemitujące tego głosu, wskazujący na zaistnienie oraz – w razie potrzeby – trwanie i zakończenie niebezpiecznej sytuacji, 19) „sygnale ręcznym” – rozumie się przez to ustalony ruch
WięcejUstawa o ochronie przeciwpożarowej – nowy jednolity tekst
USTAWA z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej. Dziennik Ustaw z dnia 27 października 2009 r. Nr 178, poz. 1380 (tekst jednolity) ZMIANY: – Dz. U. z 2010 r. Nr 57, poz. 353, – Dz. U. z 2012 r., poz. 908, – Dz. U. z 2013 r., poz. 1635, – Dz. U. z 2015 r., poz. 1505. Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. Ochrona przeciwpożarowa polega na realizacji przedsięwzięć mających na celu ochronę życia, zdrowia, mienia lub środowiska przed pożarem, klęską żywiołową lub innym miejscowym zagrożeniem poprzez: 1) zapobieganie powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia; 2) zapewnienie sił i środków do zwalczania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia, 3) prowadzenie działań ratowniczych. Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) zapobieżeniu powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia – rozumie się przez to: a) zapewnienie koniecznych warunków ochrony technicznej nieruchomościom i ruchomościom, b) tworzenie warunków organizacyjnych i formalnoprawnych zapewniających ochronę ludzi i mienia, a także przeciwdziałających powstawaniu lub minimalizujących skutki pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia, 2) działaniach ratowniczych – rozumie się przez to każdą czynność podjętą w celu ochrony życia, zdrowia, mienia lub środowiska, a także likwidację przyczyn powstania pożaru, wystąpienia klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia, 3) innym miejscowym zagrożeniu – rozumie się przez to zdarzenie wynikające z rozwoju cywilizacyjnego i naturalnych praw przyrody niebędące pożarem ani klęską żywiołową, stanowiące zagrożenie dla życia, zdrowia, mienia lub środowiska, któremu zapobieżenie lub którego usunięcie skutków nie wymaga zastosowania nadzwyczajnych środków, 4) krajowym systemie ratowniczo-gaśniczym – rozumie się przez to integralną część organizacji bezpieczeństwa wewnętrznego państwa, obejmującą, w celu ratowania życia, zdrowia, mienia lub środowiska, prognozowanie, rozpoznawanie i zwalczanie pożarów, klęsk żywiołowych lub innych miejscowych zagrożeń; system ten skupia jednostki ochrony przeciwpożarowej, inne służby, inspekcje, straże, instytucje oraz podmioty, które dobrowolnie w drodze umowy cywilnoprawnej zgodziły się współdziałać w akcjach ratowniczych. Rozdział 2 Zapobieganie pożarowi, klęsce żywiołowej lub innemu miejscowemu zagrożeniu Art. 3. 1. Osoba fizyczna, osoba prawna, organizacja lub instytucja korzystające ze środowiska, budynku, obiektu lub terenu są obowiązane zabezpieczyć je przed zagrożeniem pożarowym lub innym miejscowym zagrożeniem. 2. Właściciel, zarządca lub użytkownik budynku, obiektu lub terenu, a także podmioty, o których mowa w ust. 1, ponoszą odpowiedzialność za naruszenie przepisów przeciwpożarowych, w trybie i na zasadach określonych w innych przepisach. Art. 4. 1. Właściciel budynku, obiektu budowlanego lub terenu, zapewniając ich ochronę przeciwpożarową, jest obowiązany: 1) przestrzegać przeciwpożarowych wymagań techniczno-budowlanych, instalacyjnych i technologicznych. 2) wyposażyć budynek, obiekt budowlany lub teren w wymagane urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice, 3) zapewnić konserwację oraz naprawy urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic w sposób gwarantujący ich sprawne i niezawodne funkcjonowanie, 4) zapewnić osobom przebywającym w budynku, obiekcie budowlanym lub na terenie, bezpieczeństwo i możliwość ewakuacji, 5) przygotować budynek, obiekt budowlany lub teren do prowadzenia akcji ratowniczej, 6) zapoznać pracowników z przepisami przeciwpożarowymi, 7) ustalić sposoby postępowania na wypadek powstania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia. 1a. Odpowiedzialność za realizację obowiązków z zakresu ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w ust. 1, stosownie do obowiązków i zadań powierzonych w odniesieniu do budynku, obiektu budowlanego lub terenu, przejmuje – w całości lub w części – ich zarządca lub użytkownik, na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej ustanawiającej zarząd lub użytkowanie. W przypadku gdy umowa taka nie została zawarta, odpowiedzialność za realizację obowiązków z zakresu ochrony przeciwpożarowej spoczywa na faktycznie władającym budynkiem, obiektem budowlanym lub terenem. 2. Czynności z zakresu ochrony przeciwpożarowej mogą wykonywać osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje. 2a. Osoby wykonujące czynności z zakresu ochrony przeciwpożarowej, w tym czynności, o których mowa w ust. 1, polegające na zapobieganiu powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, niezatrudnione w jednostkach ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w art. 15 pkt 1a-5 i 8, powinny posiadać tytuł zawodowy inżynier pożarnictwa lub ukończone w Szkole Głównej Służby Pożarniczej studia wyższe w zakresie inżynierii bezpieczeństwa w specjalności inżynieria bezpieczeństwa pożarowego. 2b. Osoby niezatrudnione w jednostkach ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w art. 15 pkt 1a-5 i 8, wykonujące czynności wyłącznie w zakresie wynikającym z ust. 1, powinny posiadać co najmniej wykształcenie średnie i uprawnienia inspektora ochrony przeciwpożarowej lub kwalifikacje do wykonywania zawodu technik pożarnictwa. 3. (uchylony). Art. 4a. 1. Uprawnienia inspektora ochrony przeciwpożarowej nabywa na okres 5 lat osoba, która ukończyła: 1) szkolenie inspektorów ochrony przeciwpożarowej albo 2) szkolenie aktualizujące inspektorów ochrony przeciwpożarowej – zwane dalej „szkoleniami”. 2. Ukończenie szkoleń stwierdzają odpowiednio zaświadczenie o ukończeniu szkolenia inspektorów ochrony przeciwpożarowej albo zaświadczenie o ukończeniu szkolenia aktualizującego inspektorów ochrony przeciwpożarowej. 3. Okres 5 lat, na który nabywa się uprawnienia inspektora ochrony przeciwpożarowej, liczy się od dnia wystawienia zaświadczenia o ukończeniu szkolenia. 4. Szkolenie aktualizujące inspektorów ochrony przeciwpożarowej należy ukończyć w okresie ważności nabytych uprawnień inspektora ochrony przeciwpożarowej. 5. Szkolenia prowadzą szkoły Państwowej Straży Pożarnej, ośrodki szkolenia Państwowej Straży Pożarnej oraz instytuty badawcze Państwowej Straży Pożarnej. 6. Szkolenia na potrzeby ochrony przeciwpożarowej podmiotów organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych prowadzi Wojskowa Ochrona Przeciwpożarowa. 7. Programy szkoleń opracowuje i zatwierdza Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej. 8. Za szkolenia pobiera się opłatę. 9. Opłata za szkolenie wynosi do 50% kwoty przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym szkolenie, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748, z późn. zm.). 10. Informację o wysokości opłaty za szkolenie podmioty, o których mowa w ust. 5, zamieszczają na swojej stronie internetowej. 11. Opłata za szkolenie stanowi: 1) w przypadku ośrodków szkolenia Państwowej Straży Pożarnej – przychód funduszu wojewódzkiego, o którym mowa w art. 19g pkt 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1340, z późn. zm.); 2) w przypadku Szkoły Głównej Służby Pożarniczej – przychód, o którym mowa w art. 98 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r. poz. 572, z późn. zm.); 3) w przypadku szkół
WięcejŚrodki ochrony indywidualnej w czasie koronawirusa (COVID19) – wymogi prawne.
Zbiór reguł regulujący zasady bezpiecznego wykonywania pracy BHP, zawarty jest w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Określa on prawa i obowiązki pracodawcy i pracownika w zakresie BHP, oraz istotne kwestie związane ze stosunkiem pracy. Do najważniejszych należą: profilaktyka i ochrona zdrowia, warunki techniczne budynków , szkolenia w zakresie bhp, czynniki szkodliwe i uciążliwe wypadki przy pracy oraz środki ochrony indywidualnej. W szczególności ta ostatnie kwestia wymaga szczegółowego omówienia, głównie ze względu ma pandemię koronoawirusa. BHP w czasie Covid Sytuacja zagrożenia epidemiologicznego jest wyjątkowa i nakłada na pracodawcę szczególne obowiązki związane z zapewnieniem pracownikowi niezbędnego wyposażenia ochronnego. Rozporządzenie mówi iż pracodawca musi dostarczyć odzież i obuwie robocze w przypadku gdy odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub zabrudzeniu lub gdy występują szczególe wymogi technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy. W przypadku epidemii koronawirusa występuje zbieg przesłanek w odniesieniu do konieczności wyposażenie pracownika w szczególne formy zabezpieczenia. Należy pamiętać iż inne będą względem pracownika fizycznego linii produkcyjnej, sprzedawcy, a inne względem pracownika służby zdrowia pracującego w miejscach szczególnie narażonych na możliwość zarażenia wirusem. Obowiązek zapewnienia środków ochrony indywidualnej jest jednym z najważniejszych obowiązków pracodawcy. Zgodnie z wymienionym powyżej rozporządzeniem jest to wyposażenie przewidziane do noszenia lub trzymania przez pracownika celem ochrony przed jednym lub większą liczbą zagrożeń, mogących mieć wpływ na jego bezpieczeństwo i zdrowie. Do takich środków należą środki ochrony twarzy i oczu np. gogle ochronne czy przyłbice z poliwęglanu chroniące przed bezpośrednia możliwością dotarcia wirusów i bakterii do dróg oddechowych i oczu. Ważna jest też stosowanie ochrony dróg oddechowych przed aerozolami które służą transmisji patogenów. Środki ochronne Należy używać środków posiadające odpowiednie certyfikaty celem zapewnienia jak najlepszej ochrony pracownika i uniknięcia ewentualnej sankcji ze strony instytucji kontrolnych np. Państwowej Inspekcji Pracy. W odniesieniu do wspomnianych powyżej pracowników służby zdrowia katalog środków ochrony indywidualnych jest dość szeroki, poza wspomnianymi powyżej należą do nich kombinezony ochronne, rękawice silikonowe, nitrylowe, płyny antyseptyczne na bazie etanolu, półmaski filtracyjne, i inne zapewniające bezpieczeństwo. Niedopuszczalne są sytuacje braków środków ochrony indywidualnej lekarzy, pielęgniarek i ratowników związane z pandemią korona wirusa mające miejsce obecnie w polskich szpitalach i przychodniach. Braki sprzętu ochronnego rekompensowane są dostarczaniem ręcznie szytych maseczek bez certyfikatu, oraz drukowanych gogli ochronnych. Może to w przyszłości stanowić podstawę ewentualnego roszczenia podniesionego przed sądem pracy, o dopuszczenie do pracy bez wymaganych środków ochrony osobistej. Oczywiście środki ochrony indywidualnej, powinny być dobierane z uwzględnieniem specyfikacji i stanowiska pracy i posiadać stosowne certyfikaty zgodności, oznaczenie CE. Istotną kwestią jest również odkażanie i utylizacja środków ochrony indywidualnej. Co do zasady obowiązek ten spoczywa na pracodawcy, niedopuszczalne jest zlecanie tych czynności pracownikom korzystającym ze środków ochrony. Bhp Rzeszów
Więcej